Bu metindeki amacım Kripke’nin kurgu çözümlemesinde özel adlar ve adımsılar arasındaki ilişkiyi ele almak. Kripke için özel adlar değişmez imleyicilerdir, yani tek bir varlığı/şeyi var olduğu tüm olanaklı dünyalarda biricik belirlerler. Adımsılar ise kurgusal söylemde ortaya çıkan kurgunun taslamasının bir parçasıdır; yani kurgu dünyadaki karakterlerin adlarıdır. Kripke’ye göre adımsılar sadece gerçek adları taklit eden fakat taklit ve benzerlik ilişkisinden öte bir ilişkileri olmayan, adlardan kategorik olarak farklı şeylerdir. Fakat Kripke için adlar ve adımsılar kategorik olarak farklı olsalar da bu iki (...) dilsel birim birbirlerini belirler gibi gözükür. Yani “Sherlock Holmes” özel adı, “Sherlock Holmes” özel adımsısı ile eşseslidir fakat bunun gerekçesi yeterince açık değildir. Bu açık olmama durumu kurgusal karakter adlandırma önermelerinin adlandırıcı açısından a priori ve olumsal mı olduğu yoksa a posteriori ve zorunlu mu olduğu sorusuyla ilişkilidir. Böylelikle bu belirleme ilişkisi ya zorunlu ya da olumsal bir ilişkidir. Ben bu belirleme ilişkisinin olumsal olduğunu savunacağım. Fakat bu belirleme ilişkisi olumsal olsa da ad ve adımsı arasında eşseslilik açısından sıkı bir ilişki olmaya devam eder. Ben bu sıkı ilişkinin genellikle kendiliğinden bir ilişki olduğunu, kurgu karakterin önce adı olabileceği gibi ilişkilendiği adımsısı da olabileceğini ve bu ayrım yeterince düşünülmediği için genellikle ad ve adımsının eşseslilik açısından çakıştığını savunacağım. Fakat ilişkilendiği adımsı ve özel adı eşsesli olmayan karakterler de olabileceğini ileri süreceğim. Son olarak ise bu dediklerimizden adımsıların geçtiği betimlemeler üretebileceğimizi ve bunlar yoluyla da kurgu varlıklara değişen imleyiciler olarak gönderimde bulunabileceğimizi savunacağım. (shrink)

Apocalypse, it seems, is everywhere. Preachers with vast followings proclaim the world's end and apocalyptic fears grip even the non-religious amid climate change, pandemics, and threats of nuclear war. But as these ideas pervade popular discourse, grasping their logic remains elusive. Ben Jones argues that we can gain insight into apocalyptic thought through secular thinkers. He starts with a puzzle: Why would secular thinkers draw on Christian apocalyptic beliefs--often dismissed as bizarre--to interpret politics? The apocalyptic tradition proves appealing in part (...) because it theorizes a special relation between crisis and utopia. Apocalyptic thought points to crisis as the vehicle to bring the previously impossible within reach, thus offering apparent resources for navigating challenges in ideal theory, which tries to imagine the best and most just society. By examining apocalyptic thought's appeal and risks, this study arrives at new insights on the limits of ideal theory and utopian hope. (shrink)

Animals suffer harms not only in human captivity but in the wild as well. Some of these latter harms are due to humans, but many of them are not. Consider, for example, the harms of predation, i.e. of being hunted, killed, and eaten by other animals. Should we intervene in nature to prevent these harms? In this article, I consider two possible ways in which we might do so: (1) by herbivorising predators (i.e. genetically modify them so that their offspring (...) gradually evolve into herbivores) and (2) by painlessly killing predators. I argue that, among these options, painlessly killing predators would be preferable to herbivorising them. I then argue that painlessly killing predators, despite its costs to predators, might under certain circumstances be justifiable. (shrink)

The formalisation of Natural Language arguments in a formal language close to it in syntax has been a central aim of Moss’s Natural Logic. I examine how the Quantified Argument Calculus (Quarc) can handle the inferences Moss has considered. I show that they can be incorporated in existing versions of Quarc or in straightforward extensions of it, all within sound and complete systems. Moreover, Quarc is closer in some respects to Natural Language than are Moss’s systems – for instance, is (...) does not use negative nouns. The process also sheds light on formal properties and presuppositions of some inferences it formalises. Directions for future work are outlined. (shrink)

I offer a novel two-stage reconstruction of Hume’s general-point-of-view account, modeled in part on his qualified-judges account in ‘Of the Standard of Taste.’ In particular, I argue that the general point of view needs to be jointly constructed by spectators who have sympathized with (at least some of) the agents in (at least some of) the actor’s circles of influence. The upshot of the account is two-fold. First, Hume’s later thought developed in such a way that it can rectify the (...) problems inherent in his Treatise account of the general point of view. Second, the proposed account provides the grounds for an adequate and well-motivated modest ideal observer theory of the standard of virtue. (shrink)

The Modal Predicate Calculus gives rise to issues surrounding the Barcan formulas, their converses, and necessary existence. I examine these issues by means of the Quantified Argument Calculus, a recently developed, powerful formal logic system. Quarc is closer in syntax and logical properties to Natural Language than is the Predicate Calculus, a fact that lends additional interest to this examination, as Quarc might offer a better representation of our modal concepts. The validity of the Barcan formulas and their converses is (...) shown by Quarc to be a result of the specific incorporation of quantification in the Predicate Calculus, and not as reflecting a feature of the interaction of quantification and modality more generally. Necessary existence is shown to follow from the identification, in the Predicate Calculus on its canonical interpretation, of particular quantification, ascription of existence and the ‘there is’ construction, three constructions which are distinguished in both Quarc and Natural Language. The issues surrounding the Barcan formulas, their converses and necessary existence are thus shown to be an artefact of a specific logic system, not an essential feature of our relevant modal concepts or of formal logic. (shrink)

Thanks to David Kaplan (1989a, 1989b), we all know how to handle indexicals like ‘I’. ‘I’ doesn’t refer to an object simpliciter; rather, it refers to an object only relative to a context. In particular, relative to a context C, ‘I’ refers to the agent of C. Since different contexts can have different agents, ‘I’ can refer to different objects relative to different contexts. For example, relative to a context cwhose agent is Gottlob Frege, ‘I’ refers to Frege; relative to (...) a context 0* whose agent is Alexius.. (shrink)

İbn Sînâ, sonrakilerden bazılarının kâide-i vâhid veya “bir kuralı” (BK) olarak adlandırdığı şeyin sıkı bir savunucusudur. BK’nın ana fikri şunu ifade etmektedir: Birden, doğrudan, yalnızca bir ortaya çıkar. İbn Sînâcı bu kuralın ikincil literatürdeki tartışması genellikle onun hususi bir uygulama alanı yani, sudûr meselesiyle sınırlıdır. Sonuç itibarıyla, BK’nın ne anlama geldiği ve İbn Sînâ’nın onu neden savunduğu kesin değildir. Bu yazıda ben bu meseleyi iki şey yaparak çözmeye çalışmaktayım: Bunlardan biri tasavvur, diğeri ise tasdik açısındandır. İlkin, sadece BK’nın terimlerinin, yani (...) onun özne ve yükleminin ne anlama geldiğini açıklamaktayım. Bunu yaparken, BK’nın dar ve geniş anlamları arasında ayırım yapmakta ve İbn Sînâcı bakış açısından BK’nın kapsamının geniş olduğunu; bunun ise BK’nın fail nedenliğin temel ilkesi olduğu anlamına geldiğini göstermekteyim. Bu sebepledir ki, farklı bağlamlarda önemli felsefî tezleri inşa etmede bu kurala başvurulmuştur. İkinci olarak, İbn Sînâ’nın el- Mübâhasât’ta BK’na dair sunduğu argümanı değerlendirmekteyim. Bu argümanı açıklarken onun bazı gerçekçi varsayımlarını ortaya çıkarmaktayım. Sonrasında, ilk olarak Behmenyâr tarafından öne sürülen ve daha sonrasında Fahreddin er-Râzî tarafından yaygınlaştırılan bir eleştiri ışığında bu meseleyi daha açık hale getirmekteyim. Devamında İbn Sînâ’nın, söz konusu argümanın öncülleri içerisinde, gündeme getirilen itirazları karşılayacak dayanaklarının olup olmadığına bakarak bir sonuca varmaktayım. (shrink)

A clear and provocative introduction to the ethics of COVID-19, suitable for university-level students, academics, and policymakers, as well as the general reader. It is also an original contribution to the emerging literature on this important topic. The author has made it available Open Access, so that it can be downloaded and read for free by all those who are interested in these issues. Key features include: -/- A neat organisation of the ethical issues raised by the pandemic. An exploration (...) of the many complex interconnections between these issues. A succinct case for a continued lockdown until we develop a vaccine. An original account of the Deep Moral Problem of the Pandemic, and a Revolutionary Argument for how we should change society post-pandemic. References to, and engagement with, many of the best writings on the pandemic so far (both in popular media and academic journals). -/- ISBN: 978-0-6489016-0-0. (shrink)

I argue that in addressing worries about the validity and reliability of implicit measures of social cognition, theorists should draw on research concerning “entitativity perception.” In brief, an aggregate of people is perceived as highly “entitative” when its members exhibit a certain sort of unity. For example, think of the difference between the aggregate of people waiting in line at a bank versus a tight-knit group of friends: The latter seems more “groupy” than the former. I start by arguing that (...) entitativity perception modulates the activation of implicit biases and stereotypes. I then argue that recognizing this modulatory role will help researchers to address concerns surrounding the validity and reliability of implicit measures. (shrink)

The devastating impact of the COVID‐19 (coronavirus disease 2019) pandemic is prompting renewed scrutiny of practices that heighten the risk of infectious disease. One such practice is refusing available vaccines known to be effective at preventing dangerous communicable diseases. For reasons of preventing individual harm, avoiding complicity in collective harm, and fairness, there is a growing consensus among ethicists that individuals have a duty to get vaccinated. I argue that these same grounds establish an analogous duty to avoid buying and (...) eating most meat sold today, based solely on a concern for human welfare. Meat consumption is a leading driver of infectious disease. Wildlife sales at wet markets, bushmeat hunting, and concentrated animal feeding operations (CAFOs) are all exceptionally risky activities that facilitate disease spread and impose immense harms on human populations. If there is a moral duty to vaccinate, we also should recognize a moral duty to avoid most meat. The paper concludes by considering the implications of this duty for policy. (shrink)

We characterize pairs of monotone generalized quantifiers Q1 and Q2 over finite domains that give rise to an entailment relation between their two relative scope construals. This relation between quantifiers, which is referred to as scope dominance, is used for identifying entailment relations between the two scopal interpretations of simple sentences of the form NP1–V–NP2. Simple numerical or set-theoretical considerations that follow from our main result are used for characterizing such relations. The variety of examples in which they hold are (...) shown to go far beyond the familiar existential-universal type. (shrink)

Increasing evidence suggests that corporate sustainability is paradoxical in nature, as corporates and managers have to achieve economic, social, and environmental goals, simultaneously. While a paradox perspective has been broadly incorporated into sustainability research for more than a decade, it has resulted in limited improvement in our understanding of corporate sustainability paradox management. In this study, the authors conduct a systematic review of the literature of corporate sustainability paradox management by adopting the Smith–Lewis three-stage model of dynamic equilibrium. The results (...) reveal the following: Both environmental and cognitive factors manifest tensions arising from the sustainability paradox. While both proactive and defensive strategies are adopted to manage the tensions embedded in the corporate sustainability, the proactive strategy is more extensively studied in the current literature. Management strategies of corporate sustainability paradox are characterized as multi-level, multi-stage, and dealing with multiple paradoxes. Proactive strategies enable organizations to enjoy short-term and long-term sustainability benefits. The authors call for further research explicitly addressing the following areas: the paradoxical nature of corporate sustainability management; corporate sustainability paradox management of for-profit organizations; the micro-foundations of corporate sustainability paradox management; defensive strategies and new proactive strategies; and a unified standard of sustainability outcomes. The practical implications of this review are then elaborated. In practice, the results imply that organizations would best manage the corporate sustainability paradox by understanding the paradox and its equilibrium stages. This review and proposed research agenda are expected to deepen interdisciplinary knowledge and set the stage for interested scholars to undertake in their future inquiries. (shrink)

“Only a small community has concentratedon general intelligence. No one has tried to make a thinking machine... The bottom line is that we really haven’t progressed too far toward a truly intelligent machine. We have collections of dumb specialists in small domains; the true majesty of general intelligence still awaits our attack.... We have got to get back to the deepest questions of AI and general intelligence... ” –MarvinMinsky as interviewed in Hal’s Legacy, edited by David Stork, 2000. Our goal (...) in creating this edited volume has been to?ll an apparent gap in the scienti?c literature, by providing a coherent presentation of a body of contemporary research that, in spite of its integral importance, has hitherto kept a very low pro?le within the scienti?c and intellectual community. This body of work has not been given a name before; in this book we christen it “Arti?cial General Intelligence”. What distinguishes AGI work from run-of-the-mill “arti?cial intelligence” research is that it is explicitly focused on engineering general intelligence in the short term. We have been active researchers in the AGI?eld for many years, and it has been a pleasure to gather together papers from our colleagues working on related ideas from their own perspectives. In the Introduction we give a conceptual overview of the AGI?eld, and also summarize and interrelate the key ideas of the papers in the subsequent chapters. (shrink)

The idea of using responsibility in the allocation of healthcare resources has been criticized for, among other things, too readily abandoning people who are responsible for being very badly off. One response to this problem is that while responsibility can play a role in resource allocation, it cannot do so if it will leave those who are responsible below a “sufficiency” threshold. This paper considers first whether a view can be both distinctively sufficientarian and allow responsibility to play a role (...) even for those who will be left with very poor health. It then draws several further distinctions that may affect the application of responsibility at this level. We conclude that a more plausible version of the sufficientarian view is to allow a role for responsibility where failure to do so will leave someone else who is not responsible below the sufficiency threshold. However, we suggest that individuals must exhibit “sufficient responsibility” in order for this to apply, involving both a sufficient level of control and an avoidable failure to respond adequately to reasons for action. (shrink)

It is natural to think that there is a tight connection between whether someone is responsible for some outcome and whether it is appropriate to hold her accountable for that outcome. And this natural thought naturally extends to health: if someone is responsible for her health, then, all else being equal, she is accountable for it. Given this, some have thought that responsibility for health has an important role to play in distributing the benefits and burdens of healthcare. But there (...) is a reason for caution. That health is influenced by social, economic, and environmental factors is a matter of consensus. And some have argued that in light of these social determinants of health, individuals are not typically responsible for their health, rendering inappropriate policies that employ a responsibility‐for‐health criterion. This debate implicates a number of overlapping concepts and questions that are often difficult to pull apart. And I worry that those who maintain that social determinants undermine responsibility for health have latched on to the wrong target. The social determinants of health are relevant to such policies, but, I argue, not by globally undermining responsibility. Rather, social determinants are sometimes responsibility‐undermining, sometimes responsibility‐preserving, and often relevant to whether we should hold individuals accountable for their health regardless of their responsibility. This calls for a more nuanced appraisal of the ways in which the social determinants of health are relevant to such policies. And here I attempt to provide one. (shrink)

A book chapter (about 9,000 words, plus references) presenting an act-consequentialist approach to the ethics of climate change. It begins with an overview of act consequentialism, including a description of the view’s principle of rightness (an act is right if and only if it maximizes the good) and a conception of the good focusing on the well-being of sentient creatures and rejecting temporal discounting. Objections to act consequentialism, and replies, are also considered. Next, the chapter briefly suggests that act consequentialism (...) could reasonably be regarded as the default moral theory of climate change, in the sense that a broadly act-consequentialist framework often seems implicit in both scholarly and casual discussions of the ethics of climate change. The remainder of the chapter explores three possible responses to the threat of climate change: having fewer children to reduce the number of people emitting greenhouse gases; taxing greenhouse-gas (GHG) emissions (commonly called a “carbon tax”) to discourage GHG-emitting behavior; and reducing poverty to lessen personal, familial, and community vulnerability to the harms of climate change. (shrink)

We introduce the notion of a lovely pair of models of a simple theory T, generalizing Poizat's “belles paires” of models of a stable theory and the third author's “generic pairs” of models of an SU-rank 1 theory. We characterize when a saturated model of the theory TP of lovely pairs is a lovely pair , finding an analog of the nonfinite cover property for simple theories. We show that, under these hypotheses, TP is also simple, and we study forking (...) and canonical bases in TP. We also prove that assuming only that T is low, the existentially universal models of the universal part of a natural expansion TP+ of TP, are lovely pairs, and “simple Robinson universal domains”. (shrink)

The current note clarifies why, in committees, the prior probability of a correct collective choice might be of particular significance and possibly should sometimes even be the sole appropriate basis for making the collective decision. In particular, we present sufficient conditions for the superiority of a rule based solely on the prior relative to the simple majority rule, even when the decisional skills of the committee members are assumed to be homogeneous.

Background Voluntary assisted dying became lawful in Victoria, the first Australian state to permit this practice, in 2019 via the Voluntary Assisted Dying Act 2017 (Vic). While conscientious objection by individual health professionals is protected by the Victorian legislation, objections by institutions are governed by policy. No research has been conducted in Victoria, and very little research conducted internationally, on how institutional objection is experienced by patients seeking assisted dying. Methods 28 semi-structured interviews were conducted with 32 family caregivers and (...) one patient about the experience of 28 patients who sought assisted dying. Participants were interviewed during August-November 2021. Data from the 17 interviews (all with family caregivers) which reported institutional objection were analysed thematically. Results Participants reported institutional objection affecting eligibility assessments, medication access, and taking the medication or having it administered. Institutional objection occurred across health settings and was sometimes communicated obliquely. These objections resulted in delays, transfers, and choices between progressing an assisted dying application and receiving palliative or other care. Participants also reported objections causing adverse emotional experiences and distrust of objecting institutions. Six mediating influences on institutional objections were identified: staff views within objecting institutions; support of external medical practitioners and pharmacists providing assisted dying services; nature of a patient’s illness; progression or state of a patient’s illness; patient’s geographical location; and the capability and assertiveness of a patient and/or caregiver. Conclusions Institutional objection to assisted dying is much-debated yet empirically understudied. This research found that in Victoria, objections were regularly reported by participants and adversely affected access to assisted dying and the wider end-of-life experience for patients and caregivers. This barrier arises in an assisted dying system that is already procedurally challenging, particularly given the limited window patients have to apply. Better regulation may be needed as Victoria’s existing policy approach appears to preference institutional positions over patient’s choice given existing power dynamics. (shrink)

In “The Desire Theory of Claim-Rights,” Brian Kierland presents an analysis of the concept of a claim-right according to which one person has a claim-right against another just in case there is a perfect correlation between (1) whether the second person has a duty owed to the first and (2) whether the first wants the second to do the act in question. I respond by suggesting that in certain cases, including a variant of the case of Ulysses and the Sirens, (...) the Desire Theory has seriously counter-intuitive implications. (shrink)

Utilitarianism directs us to act in ways that impartially maximize welfare or utility or at least aim to do that. Some find this view highly compelling. Others object that it has intuitively repugnant results; that it condones evildoing and injustice; that it is excessively imposing and controlling; that it is alienating; and that it fails to offer meaningful practical guidance. In this 'Little Debates' volume, James Lenman argues that utilitarianism's directive to improve the whole universe on a cosmic time scale (...) is apt to lead it down a path of imperious moral overreach. Lenman further maintains that the project ultimately shipwrecks upon an extreme lack of epistemic humility in framing the determinants of what is morally right and wrong beyond the limits of what we can ever hope to know. Utilitarianism thus leaves us morally clueless. In contrast, Ben Bramble seeks to develop and defend an original form of utilitarianism, less vulnerable than other, more familiar versions to a number of important objections (including those raised by Lenman). Bramble's form of utilitarianism aims to avoid other unappealing results by presenting it as a claim about what we have the most reason to do and not as a theory of right action (which Bramble urges we should understand quite differently by referencing what would motivate virtuous people). The two authors debate various forms of this longstanding ethical theory, arguing for very different conclusions, in a way that is sure to leave readers with new views of their own moral thoughts and lives. Key Features: Focuses on one of the dominant ethical theories debated by moral philosophers today Clearly written, free of jargon and technicality, highly accessible to students Accessibly addresses questions of great importance to anyone wishing to grow in understanding of human moral life Provides a glossary of key terms that are bolded in the main text Includes section summaries that give an overview of the main arguments and a comprehensive bibliography for further reading Important issues discussed include: welfare; value; right action; virtue; impartiality; obligations to non-human animals; the badness of human extinction; the happiness of future people; the ethics of climate change; the long term future; and the moral significance of the limits to what we can know. (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

Müslüman bağlamında bilim-din etkileşiminde muhtemelen en can alıcı konu, İslam ve Neo-Darwinci evrim teorisi arasındaki ilişkidir. Müslüman alimler iki ana kampa ayrılır. Bir yandan, daha geleneksel eğilimlere sahip Müslüman düşünürler, İslam'ın evrimle çeliştiğini düşünüyorlar. Diğer tarafta, evrim teorisinin İslam'la tamamen uyumlu olduğunu düşünen daha bilimsel yönelimli Müslüman düşünürlerimiz var. Başta bilim insanları olmak üzere bu düşünürler, genellikle Kuran ayetlerinin bazılarının mecazi bir okumasını sunarlar ya da onları yeniden yorumlarlar. Bu makalede, ben orta yolcu bir yaklaşım tercih edecek ve mecazi okumaya (...) ya da yeniden yorumlamaya başvurmadan, geleneksel Kuran okumasının Neo-Darwinci evrim teorisi ile uyumluluğunu göstermeye çalışacağım. Standart bilimsel anlatıyı da herhangi bir çarpıtmaya maruz bırakmadan kabul edeceğim. İlk olarak, kutsal kitaptaki yaratılış anlatısının evrim teorisiyle bağdaşmadığı iddiasının kötülük sorununa, yani kötülüğün klasik Teizm'in Tanrısı ile bağdaşmadığı iddiasına, benzediğini savunacağım. Bu analojiyi kullanarak hem Kuran anlatısının hem de evrim teorisinin nasıl doğru olabileceğine dair eksiksiz ve makul bir açıklama bulmaya çalışmak yerine, sadece bu iki açıklamanın birbiri ile çelişmediğini göstermeyi amaçlayan daha mütevazı yaklaşımlar aramamız gerektiğini iddia edeceğim—yani kötülük sorunu bağlamındaki savunmalara benzer bir yaklaşım geliştirmeye çalışacağım. Hem bilimsel yaratılış anlatısı hem de Kuran’daki yaratılış anlatısı özetledikten sonra ve olası tek çelişkinin ortak ata tezinde olduğunu savunduktan sonra, Kuran anlatımının evrim teorisiyle uyumluluğunu göstermeyi amaçlayan bu tür iki savunma sunacağım. Birinci savunma, "çifte yaratılış savunması", Adem'in, kutsal kitapların tarif ettiği Cennet'te ve evrim biliminin tarif ettiği Dünya'da olmak üzere iki kez yaratıldığı senaryoları içerir. Bu nedenle, her iki yaratılış anlatısı da aynı anda doğru olabilir ve bu nedenle ikisi bir biri ile tutarlıdır. İkincisi, "çoklu ata savunması", Tanrı'nın Adem'i doğrudan topraktan yaratmış olabileceğini ve onun soyundan gelenlerin evrimleşmiş homo sapiens ile ürediğini öne sürer. Bu nedenle, her iki yaratılış anlatıları da tutarsızlık olmadan bir arada kabul edilebilir. (shrink)

Hun Chung argues for a theory of distributive justice – ‘prospect utilitarianism’ – that overcomes two central problems purportedly faced by sufficientarianism: giving implausible answers in ‘lifeboat cases’, where we can save the lives of some but not all of a group, and failing to respect the axiom of continuity. Chung claims that prospect utilitarianism overcomes these problems, and receives empirical support from work in economics on prospect theory. This article responds to Chung's criticisms of sufficientarianism, showing that they are (...) misplaced. It then shows that prospect utilitarianism faces independent problems, since it too requires a threshold, which Chung bases on the idea of ‘adequate functioning’. The article shows that there are problems with this as a threshold, and that it is not empirically supported by prospect theory. (shrink)

This article studies the monotonicity behavior of plural determinersthat quantify over collections. Following previous work, we describe thecollective interpretation of determiners such as all, some andmost using generalized quantifiers of a higher type that areobtained systematically by applying a type shifting operator to thestandard meanings of determiners in Generalized Quantifier Theory. Twoprocesses of counting and existential quantification thatappear with plural quantifiers are unified into a single determinerfitting operator, which, unlike previous proposals, both capturesexistential quantification with plural determiners and respects theirmonotonicity (...) properties. However, some previously unnoticed factsindicate that monotonicity of plural determiners is not always preservedwhen they apply to collective predicates. We show that the proposedoperator describes this behavior correctly, and characterize themonotonicity of the collective determiners it derives. It is proved thatdeterminer fitting always preserves monotonicity properties ofdeterminers in their second argument, but monotonicity in the firstargument of a determiner is preserved if and only if it is monotonic inthe same direction in the second argument. We argue that this asymmetryfollows from the conservativity of generalized quantifiers innatural language. (shrink)

A number of authors criticise opt-out (or ‘deemed consent’) systems for failing to secure valid consent to organ donation. Further, several suggest that mandated choice offers a more ethical alternative. This article responds to criticisms that opt-out does not secure informed consent. If we assume current (low) levels of public awareness, then the explicit consent secured under mandated choice will not be informed either. Conversely, a mandated choice policy might be justifiable if accompanied by a significant public education campaign. However, (...) if this entitles us to assume that members of the public are informed, then an opt-out system would also be justified in the same circumstances. The alleged advantages of mandated choice seem to rest on an unfair comparison, between mandated choice with a public education campaign and an opt-out system without one. While it may be that some countries with opt-out systems should do more to inform their publics, I see no reason to assume that this cannot be done. Indeed, advocates of mandated choice seem committed to thinking it possible to raise awareness. If opt-out systems adopt the same methods, such as writing to every individual, this should also address concerns about whether consent is informed. (shrink)

This book subjects the traditional concept of law of nature to critical examination. There are two kinds of reasons that invite this reexamination, one deriving from philosophical concerns over the traditional concept, the other motivated by theoretical and practical changes in science. One of the philosophical worries is that the idiom of law of nature, especially when combined with the notion of laws 'governing' individual events and processes, is no longer as intelligible as it used to be in the theistic (...) context in which the formulation of laws became central to science. The traditional concept is also challenged in various ways by contemporary scientific theories such as quantum mechanics, chaos theory and the general theory of relativity. It is no longer clear that there are any universal laws, laws do not always guarantee predictability, and the border between physical and mathematical considerations is constantly shifting. The most difficult challenge, perhaps, is to come up with a scientific explanation of the origin of laws. Wrestling with these intriguing problems, the papers in this volume broaden both our understanding of the natural order and our desiderata of scientific explanation. (shrink)

This paper explores ethical issues raised by quadratic voting. We compare quadratic voting to majority voting from two ethical perspectives: the perspective of utilitarianism and that of democratic theory. From a utilitarian standpoint, the comparison is ambiguous: if voter preferences are independent of wealth, then quadratic voting out- performs majority voting, but if voter preferences are polarized by wealth, then majority voting may be superior. From the standpoint of democratic theory, we argue that assess- ments in terms of efficiency are (...) too narrow. Voting institutions and political institutions more generally face a legitimacy requirement. We argue that in the presence of inequalities of wealth, any vote buying mechanism, including quadratic voting, will have a difficult time meeting this requirement. (shrink)

We study the notion of tightly stationary sets which was introduced by Foreman and Magidor in [8]. We obtain two consistency results showing that certain sequences of regular cardinals${\langle {\kappa _n}\rangle _{n < \omega }}$can have the property that in some generic extension, every ground-model sequence of fixed-cofinality stationary sets${S_n} \subseteq {\kappa _n}$is tightly stationary. The results are obtained using variations of the short-extenders forcing method.

The stakeholder model of the firm (SMF) was originally conceived as a theory of strategic management, intended to remedy the biases of the stockholder model. As the model became more normative, it effectively turned into a theory of business ethics. This paper reproduces material focusing on the contribution of Professor Ed Freeman to stakeholder theorizing. These portions were extracted from a longer manuscript which argues that: 1. SMF generated a series of new questions which constitute some of the defining problems (...) of business ethics at present; yet 2. its inherent company-centered perspective prevents it from resolving these defining problems. (shrink)

A volume with 14 chapters on various aspects of the relationship between responsibility and healthcare, plus a substantial introduction that offers a comprehensive overview of the relevant debates and how they relate to one another. Questions of responsibility arise at all levels of health care. Most prominent has been the issue of patient responsibility. Some health conditions that risk death or serious harm are partly the result of lifestyle behaviours such as smoking, lack of exercise, or extreme sports. Are patients (...) with such conditions responsible for them? If so, might healthcare providers, be they state-run systems or private entities, be justified in treating such patients differently? And if they are, which forms of differential treatment are justified? Responsibility isn’t just relevant for patients. Even when individuals affect their health through voluntary behaviour, other influences are also at work before, during, and after the patient’s interaction with the health care system. What are the responsibilities of individual clinicians and other medical professionals, when thinking about individual and public health? What about institutions such as governments or national health care services, or society as a whole? This collection brings together work by world-renowned experts in population ethics, distributive justice, philosophy of action, cognitive science, and medical ethics in order to push the debate forward by elucidating our understanding of these questions, their possible answers, and how they are related. (shrink)